2018
About
Een schilder heeft zijn formaat, een dichter heeft zijn blad papier, een componist heeft zijn notenbalk. Maar wat heeft een danser? Wat heeft een danser behalve zwaartekracht – of het gevecht daartegen -, muziek, ritme, ademhaling, physioterapie, training, training, training en nogmaals training, training, trainining, wat heeft een dansen behalve het huis dat lichaam heet? De danser heeft zijn soul, zijn spirit, zijn passionele doorzetting, de verwondering van het contact tussen hier en nu, tussen mens en mens, tussen individu – het persoonlijke – en de groep – het groepspersoonlijke. De danser heeft de discipline die huist in het idee van de choreograaf.
Maar uiteindelijk heeft de danser de uitbreiding van zijn eigen zijn. Het lichamelijke dat zich voortzet in de tijd – de Phrases – en het lichamelijke dat zich voortzet in de ruimte – het spacen -. Hier, op deze vloer, in deze ruimte, onder deze condities, dat dus.
De Spacings van Berckenkamp komen voort uit dat idee, dat lichamelijkheid het tijdelijke in zich herbergt. Zo om het even. Dat als het licht uitgaat, en daarna het donker oplicht, en dan de dansers in de ruimte, in de ruimte van de tijd.
Berckenkamp maakt de tijdelijkheid lijfelijk door de keuze van zijn materialen – momumentale papierwerken in waterverf, inkt en houtskool. Living materials, vergankelijk, kwetsbaar, licht, lucide.
Het is er, maar voor hoelang?
Een schilder heeft zijn formaat, een dichter heeft zijn blad papier, een componist heeft zijn notenbalk. Maar wat heeft een danser? Wat heeft een danser behalve zwaartekracht – of het gevecht daartegen -, muziek, ritme, ademhaling, physioterapie, training, training, training en nogmaals training, training, trainining, wat heeft een dansen behalve het huis dat lichaam heet? De danser heeft zijn soul, zijn spirit, zijn passionele doorzetting, de verwondering van het contact tussen hier en nu, tussen mens en mens, tussen individu – het persoonlijke – en de groep – het groepspersoonlijke. De danser heeft de discipline die huist in het idee van de choreograaf.
Maar uiteindelijk heeft de danser de uitbreiding van zijn eigen zijn. Het lichamelijke dat zich voortzet in de tijd – de Phrases – en het lichamelijke dat zich voortzet in de ruimte – het spacen -. Hier, op deze vloer, in deze ruimte, onder deze condities, dat dus.
De Spacings van Berckenkamp komen voort uit dat idee, dat lichamelijkheid het tijdelijke in zich herbergt. Zo om het even. Dat als het licht uitgaat, en daarna het donker oplicht, en dan de dansers in de ruimte, in de ruimte van de tijd.
Berckenkamp maakt de tijdelijkheid lijfelijk door de keuze van zijn materialen – momumentale papierwerken in waterverf, inkt en houtskool. Living materials, vergankelijk, kwetsbaar, licht, lucide.
Het is er, maar voor hoelang?
