Water, monding
[ aardverschuiving
, water, monding ]
dat wat overblijft
het zand dat water
de hand die toeslaat
misgrijpt,
mistast
de kustlijn afdrijvend
de horizon onbekend
in het zwartblauw van grijs
zonder overkant
zonder vergezicht
een o n e i n d i g h e i d
wegslibbend, verdwijnend
Water, rimpeling
[ aardverschuiving
, water, rimpeling ]
het water dat kwelt
zich oppert, zich verdringt
het verzadigde zand
de regiebank van weten en zich afvragen
doodslaande kennis
de trial and error van berekening en koffiedik
het dispuut
meer water meer rivier
meer koeien meer vegan
meer droogte meer dorst
de omkeerbaarheid van de onomkeerbaarheid
waterloos, waterhoos
zeeleven, l a n d l e v e n
binnen de oevers
o. e. v. e. r. l. o. o. s. buitentredend
Tekstwerk Dick Berckenkamp, voor de installatie Aardverschuiving*Water, scheidslijn
[ aardverschuiving
, water, scheidslijn ]
zee regent
in dit omgekeerde uur
scheidslijn die kolkend wegkijkt,
wegziet
een onstuimig verdwijnen
mondriaan is hier nooit geweest
land dat ten onder gaat
Water, scheidslijn
[ aardverschuiving
, water, scheidslijn ]
zee regent
in dit omgekeerde uur
scheidslijn die kolkend wegkijkt,
wegziet
een onstuimig verdwijnen
mondriaan is hier nooit geweest
land dat ten onder gaat
Tekstwerk Dick Berckenkamp, voor de installatie Aardverschuiving*Water, scheidslijn
[ aardverschuiving
, water, scheidslijn ]
zee regent
in dit omgekeerde uur
scheidslijn die kolkend wegkijkt,
wegziet
een onstuimig verdwijnen
mondriaan is hier nooit geweest
land dat ten onder gaat
Water, scheidslijn
[ aardverschuiving
, water, scheidslijn ]
zee regent
in dit omgekeerde uur
scheidslijn die kolkend wegkijkt,
wegziet
een onstuimig verdwijnen
mondriaan is hier nooit geweest
land dat ten onder gaat
Dick Berckenkamp (Rotterdam, 1955) brings dance to life in his paintings, drawings, installations, text works and poems. In his multimedia works, Berckenkamp thinks of how we connect our house - the body - with what we are as human beings. The intangible, what we think, feel, experience. He uses the dance, and in its slipstream the music, as a metaphor to materialize the temporary nature of our existence. A perceived movement becomes a line, a jump seen in space becomes an impulse on paper, canvas or a written word. Berckenkamp represents, articulates, notes. The space of the theater, the boundaries of the stage floor, the artificial light, the many years of training of the dancers, the imagination of the choreographers and the musicians are the raw material for his expressiveness. Abstraction squared, after all, the artist reflects on the art forms that composers, choreographers and performers bring together in theater dance. Dick Berckenkamp converts this depicted reality into a new abstract visual form. In order to let the miracle of wonder be alive. His visual and linguistic journey through the worlds of dance, music, theater and art thus becomes a tangible visual manifestation, which ultimately and above all examines the inner beauty of our humanity.
Fleeting, though. Yet also timeless and lasting.
info@dickberckenkamp.nl
Dwarsstraat 42
3114 LC Schiedam
The Netherlands
Fleeting, though. Yet also timeless and lasting.
info@dickberckenkamp.nl
Dwarsstraat 42
3114 LC Schiedam
The Netherlands
26 augustus 2021 | Gezien
Mathieu Ficheroux
Een onvergetelijke meester. Schilder, tekenaar, beeldhouwer, conceptkunstenaar. En dat allemaal in het tweede gedeelte van de vorige eeuw. Rotterdammer. Vernieuwer. Twijfelaar, altijd weer die twijfel. Met een oeuvre waarin de breuklijnen overtuigend aanwezig zijn. In materiaal, in stijl, in onderwerp. Maar wie oog in oog komt met het werk van Ficheroux wordt zondermeer meegenomen in zijn zoektocht. En wie oog in oog komt met werk van Ficheroux op een onverwacht moment wordt helemaal uit zijn evenwicht gehaald. Het overkwam bij een bezoek aan de Van Nellefabriek tijdens Art Rotterdam. In een prachtige presentatie was daar G.O.D. - the Gallery of Dialoque - een samenspel van het werk van Mathieu Ficheroux en het werk van Roos Schneijderberg.
Met voor mij als intrigerende blikvanger Ficheroux’ Nr. 12.
![© Mathieu Ficheroux | Nr.12]()
Tentoonstelling ‘Gallery of Dialogue’, 1 - 4 juli, Art Rotterdam
bij een omhooglopende
bij een dansende
bij een nummer 11, een nummer 12, een 13, een _____
zo uit de hoek geveegd
van uit het linksonder naar rechts –
boven
zo achteloos weldoordacht
omdat het loslaten later
in roserood
in polystyreen wit
in gecanvaste wildheid
van dat ene moment
zoëven, of later toch
Mathieu Ficheroux
Een onvergetelijke meester. Schilder, tekenaar, beeldhouwer, conceptkunstenaar. En dat allemaal in het tweede gedeelte van de vorige eeuw. Rotterdammer. Vernieuwer. Twijfelaar, altijd weer die twijfel. Met een oeuvre waarin de breuklijnen overtuigend aanwezig zijn. In materiaal, in stijl, in onderwerp. Maar wie oog in oog komt met het werk van Ficheroux wordt zondermeer meegenomen in zijn zoektocht. En wie oog in oog komt met werk van Ficheroux op een onverwacht moment wordt helemaal uit zijn evenwicht gehaald. Het overkwam bij een bezoek aan de Van Nellefabriek tijdens Art Rotterdam. In een prachtige presentatie was daar G.O.D. - the Gallery of Dialoque - een samenspel van het werk van Mathieu Ficheroux en het werk van Roos Schneijderberg.
Met voor mij als intrigerende blikvanger Ficheroux’ Nr. 12.
bij een omhooglopende
bij een dansende
bij een nummer 11, een nummer 12, een 13, een _____
zo uit de hoek geveegd
van uit het linksonder naar rechts –
boven
zo achteloos weldoordacht
omdat het loslaten later
in roserood
in polystyreen wit
in gecanvaste wildheid
van dat ene moment
zoëven, of later toch
23.07.21 | Gezien
Waar het stil valt
waar het stil valt
nog voordat de klank
de adem
het woord begint
in die allereerste
diepe slaap
van het beginnen
en dat het wordt
en verwondert
en in klank
en in ademen
en in woorden
ontwaak
Waar het stil valt
waar het stil valt
nog voordat de klank
de adem
het woord begint
in die allereerste
diepe slaap
van het beginnen
en dat het wordt
en verwondert
en in klank
en in ademen
en in woorden
ontwaak
03.07.21 | Gezien
Zaagsels van Ton van Kints
stof daalt neer
de zon rafelt naar binnen
schuurt het epoxy
de glanzende leegte
van stapeling op stapeling
de plustekens van de optelling
van de verdikkende huid
zaagsels
schraapsels
uiteengeraapt
opnieuw verbonden
Zaagsels van Ton van Kints
stof daalt neer
de zon rafelt naar binnen
schuurt het epoxy
de glanzende leegte
van stapeling op stapeling
de plustekens van de optelling
van de verdikkende huid
zaagsels
schraapsels
uiteengeraapt
opnieuw verbonden
03.07.21 | Gezien
Bij een werk van Amber Andrews
In de galerie van Sofie Van de Velde kleurt het blauw. Het licht van de melancholie. Het licht van terugkijken in de geschiedenis van kunst en kijken. Dat is Amber Andrews wel toevertrouwd. Ze maakt er een wervelende draaikolk van. En wie wil, vindt er veel oude getrouwen in terug. Aloude meesters die net zo keken als wij nu kijken. En vormgaven aan hoe zij ernaar keken. Andrews doet op haar volstrekt eigen manier. Krachtig, fel soms, maar ook met altijd iets van een aarzeling.
Bij een werk van Amber Andrews
In de galerie van Sofie Van de Velde kleurt het blauw. Het licht van de melancholie. Het licht van terugkijken in de geschiedenis van kunst en kijken. Dat is Amber Andrews wel toevertrouwd. Ze maakt er een wervelende draaikolk van. En wie wil, vindt er veel oude getrouwen in terug. Aloude meesters die net zo keken als wij nu kijken. En vormgaven aan hoe zij ernaar keken. Andrews doet op haar volstrekt eigen manier. Krachtig, fel soms, maar ook met altijd iets van een aarzeling.
L’heure bleue
als het blauw zuurt
zanikt, moddert
de gedachten uren
terugvallen
in oude tijd, in
onvervulde verwachting toch
als het blauw zich
dat melancholieke oog
die kermisklant
die draaitolcirkel
die drachtige passant, passant
in de caroussel
van de alledaagsheid
de kuchende ratelslang
wervelwind van aloude verhalen
wie zegt daar wat van.
james e komt op de thee
david h presenteert een doosje pralines
en wie weet, o wie, beste paul van o,
schrijft ergens een hugo c een nieuw
verdriet
maar vooralsnog
stempelen de dagen in blauw
rijdt de blauwe cowboy
in het blau hineins
schreidt ze,
schreeuwt ze,
mompelt ze in het indiogopruisisch
in het stempelinkt
van wie we zijn,
toch
de melancholie van het zijn
