03.07.21 | Gezien
Bij een werk van Amber Andrews
In de galerie van Sofie Van de Velde kleurt het blauw. Het licht van de melancholie. Het licht van terugkijken in de geschiedenis van kunst en kijken. Dat is Amber Andrews wel toevertrouwd. Ze maakt er een wervelende draaikolk van. En wie wil, vindt er veel oude getrouwen in terug. Aloude meesters die net zo keken als wij nu kijken. En vormgaven aan hoe zij ernaar keken. Andrews doet op haar volstrekt eigen manier. Krachtig, fel soms, maar ook met altijd iets van een aarzeling.
Bij een werk van Amber Andrews
In de galerie van Sofie Van de Velde kleurt het blauw. Het licht van de melancholie. Het licht van terugkijken in de geschiedenis van kunst en kijken. Dat is Amber Andrews wel toevertrouwd. Ze maakt er een wervelende draaikolk van. En wie wil, vindt er veel oude getrouwen in terug. Aloude meesters die net zo keken als wij nu kijken. En vormgaven aan hoe zij ernaar keken. Andrews doet op haar volstrekt eigen manier. Krachtig, fel soms, maar ook met altijd iets van een aarzeling.
L’heure bleue
als het blauw zuurt
zanikt, moddert
de gedachten uren
terugvallen
in oude tijd, in
onvervulde verwachting toch
als het blauw zich
dat melancholieke oog
die kermisklant
die draaitolcirkel
die drachtige passant, passant
in de caroussel
van de alledaagsheid
de kuchende ratelslang
wervelwind van aloude verhalen
wie zegt daar wat van.
james e komt op de thee
david h presenteert een doosje pralines
en wie weet, o wie, beste paul van o,
schrijft ergens een hugo c een nieuw
verdriet
maar vooralsnog
stempelen de dagen in blauw
rijdt de blauwe cowboy
in het blau hineins
schreidt ze,
schreeuwt ze,
mompelt ze in het indiogopruisisch
in het stempelinkt
van wie we zijn,
toch
de melancholie van het zijn