Dick Berckenkamp, Mooi, Mooi, Very Good!, 2019
15.03.19
‘Hij is nog warm’…
Wat een geweldige energie. Hoe druilerig grijs en hoe Hollands regenachtig Heerlen deze dagen is, binnen bruist het van jewelste. Geen wonder ook als Dada Masilo met haar prachtige groep dansers in nieuwe klanken en kleuren een eigentijdse Giselle op de planken zet. ‘s middags heb ik tijdens de doorloop al het kleine wonder van haar choreografie en dans mogen meebeleven. Mijn hand met houtskool danste op het tekenpapier met de dansers mee. De nieuwe kersverse Phrases hangen nu al in de Vebego-foyer in het Parkstad Limburg Theaters Heerlen. Maar terug in mijn Schiedamse atelier gebruik ik de energie om een nieuw schilderij aan de serie Dadaliaans toe voegen. Iemand zegt tegen mij: Mooi, mooi. Very Good! Daar maak ik meteen de titel van het schilderij van. En wie het schilderij wil ‘beleven’ zoekt op Spotify naar de muziek van Philip Miller, die speciaal voor Dada’s Masilo krachtige veroverende elektronische muziek componeerde.
15.03.19
De zee kletst en klatst.
Zo gaat dat.
We nemen afscheid.
Op de kade.
Een laatste kus.
Hij vertrekt.
En zij.
En zij?
Blijft.
En wacht.
Toch?
Dat is het drama.
Dat is het theater.
En Ed Wubbe
Maakt daar een vrolijke draaiboel van.
Een zoete zoute zilte kermis.
En we kletsen mee.
Met de vrolijke wereldband.
Muzikale grappenmakers, wel zo leuk.
Kletsen en klatsen.
Aaaihooi, ahoyyyyy.
All hands on Ed
De zee kletst en klatst.
Zo gaat dat.
We nemen afscheid.
Op de kade.
Een laatste kus.
Hij vertrekt.
En zij.
En zij?
Blijft.
En wacht.
Toch?
Dat is het drama.
Dat is het theater.
En Ed Wubbe
Maakt daar een vrolijke draaiboel van.
Een zoete zoute zilte kermis.
En we kletsen mee.
Met de vrolijke wereldband.
Muzikale grappenmakers, wel zo leuk.
Kletsen en klatsen.
Aaaihooi, ahoyyyyy.
Nikolaj Dielemans, Poem, 2019
Work ohne Wörter
Het eerste Poem is gestolen zegt hij. Een ingeslagen autoruit, een leeggehaalde auto. Hij maakte een tweede Poem, en een derde. Dit is Poem X. Komen er nog meer Poemen vraag ik. Hij zegt: Het zou kunnen. Iedere keer wordt zijn werk een stukje gelaagder. Alsof er steeds meer terugkeert uit een steeds langer leven. En dat dan ergens een plaats moet krijgen. Hij wijst op het verval in zijn schilderijen. De zichtbare verschuivingen van tijd. Alsof er altijd iets weer afbreekt, afscheurt, uiteenvalt. Maar, zegt Nikolaj Dielemans, niets is tenslotte ooit niets. Ieder tabula rasa kent weer een eigen ondergrond. Er is altijd een weer beginnen. Huid over huid, laag over laag. Het verval maakt de nieuwe groei weer mogelijk. Zo schildert Dielemans zich een weg door de tijd. En kan er na Poem X zomaar een Poem XI komen, of nog meer. Met als je goed kijkt en speurt hier en daar een merkteken, een letter misschien, maar geen woorden. Die zijn weggewaaid in de tijd.
Dielemans in Koetshuis Museum De Casteelse Poort, Wageningen.
.
14.02.19
We zitten in de leegte
Het theater is leeg. – deze avond van een repetitie zonder publiek - Dat wil zeggen. Het podium is nog niet gevuld, dat wil zeggen. De concertvleugel wacht. In al haar zwarte aanwezigheid. Het licht is nog diffuus, buiten is het misschien herfst, of zomer, of lente, wie zal het zeggen. Hier heerst de onbestemdheid van de nevel. Gedachten verwaaien. Ineens zit hij daar. En hij speelt. Hij speelt ogenschijnlijk moeiteloos. Zijn blik toetst en torst. Wat doet deze danser? En wat doet die danser? En hoe doen zij het samen? Hij beweegt niet of nauwelijks, alhoewel. Michiel Borstlap stuurt en volgt, de dansers sturen en volgen. En wij zijn daarbij. De stille kijkers in een verder lege theaterzaal. Mijn hand volgt de bewegingen van de dansers, mijn hand volgt de vloedlijn van Michiels spel, mijn hand zoekt een heenkomen in het licht dat zich aan de donkerte van het theater ontworstelt. We zijn hier samen. De dansers zijn subliem in dit moment. Het duet van spel – muziekspel en dansspel. We zijn erbij, we zijn er onderdeel van. In de leegte die creatie heet. Zo is er niets, en dan opeens, in dat ene moment, dat wel zo’n veertig, vijftig minuten duurt, is er alles en volkomen. Woorden rijgen zich tot zinnen aaneen. Zij zegt: Zo zijn frases. Verbinden fragmenten aan elkaar tot een samenhangend ding, een zin, een volzin wellicht, een verhaal, iets wat aan elkaar doorgegeven wil woorden.
We zitten in de leegte en we zij er vol mee. In het zwart van het theater, het wit van de dansers. In iets wat er tijdelijk mag zijn, maar ook eigenlijk altijd is.
10.02.19
Barbara at evening
She combes her hair.
She laughes.
She is looking outside the window.
A car starts his engine.
Is she waiting?
Is she really waiting?
What does she thinks?
What is the melody of her thoughts?
She combes her hair.
Slightly, slowly.
There’s some music on the radio.
She reads at her mobile.
What can she say?
Barbara is here tonight, she thinks.
Barbara at evening.
Mason Salterrelli, Galleri Jacob Bjørn, Art Rotterdam 2019
Idé André, Gerhard Hofland Amsterdam, Art Rotterdam 2019
09.02.19
Hoeveel werkelijkheid wil je zien? En wat is dat dan die werkelijkheid? En hoe verschilt die ene werkelijkheid met die andere werkelijkheid? Waar begint het? En wanneer? Het zijn. De niet aflatende rechte lijnen in het werk van Idé André zoeken een eigen weg. Keer op keer. In ieder werk begint het zoeken opnieuw, of zo je wilt, is het zoeken een vervolg van een niet aflatend tasten, toetsen. Een werkelijkheid die zich schrijft in de tijd.
Onophoudelijk.
In alle staten
Hoeveel werkelijkheid wil je zien? En wat is dat dan die werkelijkheid? En hoe verschilt die ene werkelijkheid met die andere werkelijkheid? Waar begint het? En wanneer? Het zijn. De niet aflatende rechte lijnen in het werk van Idé André zoeken een eigen weg. Keer op keer. In ieder werk begint het zoeken opnieuw, of zo je wilt, is het zoeken een vervolg van een niet aflatend tasten, toetsen. Een werkelijkheid die zich schrijft in de tijd.
Onophoudelijk.
09.02.19
We kijken
Draadjes zijn het. Nee, draadjes, lijken het. Iets wat onzegbaar licht en vergankelijk schijnt. Kleur van het onwaarschijnlijkste gehalte. Eerder een spoor van toevallig daar achtergelaten dan welbewust vooruitgedacht. Maar de schilder moet het hebben geweten. Hoe dan ook. Gekeken naar hoe die ene kleur net dat ene doet, en een andere kleur weer dat andere. De schilderijen van Ronald Zuurmond hebben geen woorden nodig. Ze zijn.
De booth van BorzoGallery Amsterdam biedt de schilderijen nog enige bescherming tegen zoveel kijkers, passanten, dagjesmensen. Maar straks hangen de werken in een eigen stilte, in een eigen ruimte. Dan zijn de draadjes weer op hun plek. In het licht van de ochtend, de schaduw van een middag, de roes van een milde avond.
Ronald Zuurmond, BorzoGallery Amsterdam, Art Rotterdam 2019
15.01.19
Een dag in het Van Abbe. Iemand vraagt mij om er bij te komen zitten. We geven elkaar een hand. Mohammed heet hij. Vertelt het komende uur voluit over de Berbers, over taal, over het Arabisch, over de woorden die op de kussens zijn geborduurd. Hij vraagt ons een kussen te kiezen. Ik spreek, lees geen Arabisch. René ook niet. En Linde evenmin. We schudden handen, wisselen namen uit. We kiezen een kussen op kleur. Op het gekozen kussen staat het woord ‘bezoeken’. Dat is wat we doen. We bezoeken op een zondagmiddag het Van Abbemuseum en kijken naar het werk van Glukya. En nu, op dit moment, zijn we er zelf onderdeel van. Mohammed beveiligt, René schrijft over muziek, Linde schrijft over geluk en ik schrijf over beeldende kunst. Deze middag ontmoeten we elkaar omdat het toeval dat zo wilt. We proberen te luisteren, we proberen te vertellen. We denken ook een beetje na over de plekken waar luisteren, vertellen, ontmoeten niet zo vanzelfsprekend is. Zwarte thee, dadels, andere lekkernijen. We zijn vergeten dat andere museumbezoekers nu naar ons kijken. De tijd verdwijnt. En als we weggaan schudden we handen en beloven elkaar nog eens te ontmoeten. In een eigentijdse blog, een handgeschreven brief of ergens op een plek. Met zwarte thee misschien en dadels en heerlijkheden.
We ontmoeten
Een dag in het Van Abbe. Iemand vraagt mij om er bij te komen zitten. We geven elkaar een hand. Mohammed heet hij. Vertelt het komende uur voluit over de Berbers, over taal, over het Arabisch, over de woorden die op de kussens zijn geborduurd. Hij vraagt ons een kussen te kiezen. Ik spreek, lees geen Arabisch. René ook niet. En Linde evenmin. We schudden handen, wisselen namen uit. We kiezen een kussen op kleur. Op het gekozen kussen staat het woord ‘bezoeken’. Dat is wat we doen. We bezoeken op een zondagmiddag het Van Abbemuseum en kijken naar het werk van Glukya. En nu, op dit moment, zijn we er zelf onderdeel van. Mohammed beveiligt, René schrijft over muziek, Linde schrijft over geluk en ik schrijf over beeldende kunst. Deze middag ontmoeten we elkaar omdat het toeval dat zo wilt. We proberen te luisteren, we proberen te vertellen. We denken ook een beetje na over de plekken waar luisteren, vertellen, ontmoeten niet zo vanzelfsprekend is. Zwarte thee, dadels, andere lekkernijen. We zijn vergeten dat andere museumbezoekers nu naar ons kijken. De tijd verdwijnt. En als we weggaan schudden we handen en beloven elkaar nog eens te ontmoeten. In een eigentijdse blog, een handgeschreven brief of ergens op een plek. Met zwarte thee misschien en dadels en heerlijkheden.
07.09.18
TEKENING JEANNE ROMBOUTS OP OPEN EXPO SCHIEDAM
Wat zich afspeelt. Van het ene naar het andere. En ondertussen. Is dat een plek om te blijven? Om het even in welk uur. In de holst van of bij het krieken. De handen nog niet geschud, de hals nog niet gespoeld met het koude water uit de beek, de bril nog niet afgezet. Eerst nog willen kijken over hoe en wat. Het geluid dat aankomt en ook weer weggaat. De man met de trom die het ritme dirigeert, de voeten die wegspringen tegen de lichte glooiing. Het eten wordt toebereid maar dat is vele ovens verder. De weg is nog niet begaan, de stappen zijn nog niet gezet. In de aarzelingen van inkt wuift de zwaartekracht gracieus witgrijze tonen. De vraag blijft. De vraagt blijft onbeantwoord. Is dat een plek om te blijven? Tussen heengaan en komen.
06.09.18
DANSER EN FOTOGRAAF BRYNDIS BRYNJOLFSDOTTIR
OP OPEN EXPO SCHIEDAM
Je maakt een beweging in de tijd. Met iedere stap leg je de ruimte open. En alles wat je zegt bewaar je in je eigen lijf. Een huis waarin je jaren woont. Een plek waarin alles samenkomt tussen een verleden en een heden. Het uur tikt, de maan ritselt, de wind krimpt. Langs het water wandelt een weg. Volop passanten, voetgangers, paardrijders, motorcoureurs. Er is geen bestemming, en als er wel een bestemming is buigt de weg, keert het water, dondert het van wolken. Je maakt een beweging in de tijd. Je kijkt en je kijkt. Totdat je het kijken stilzet. En het kijken bekeken wordt. Dat wat een sprong was, is een herinnering. Dat wat een beweging was, is een terugblik. Ergens klinkt de muziek. Vaag, vager, het applaus, de handen op elkaar, de verwachting, de verrukking. Tijd die je niet kunt terughalen, maar wel kunt kijken. Bij een foto van Bryndis Brynjolfsdottir.
23.08.18
IS THERE A LINE? SCULLY AT DE PONT #1
IS THERE A LINE, MR.SCULLY?Wat tekent de kunstenaar?
Is het het verschil tussen zien en niet meer zien?
Is dat het?
Die onzichtbare lijn, het verschil tussen beneden en boven?
Is dat wat wij weten?
Of is dat wat wij zien?
We geven daar namen aan. Einder, horizon, verte.
Maar we kunnen wat wij weten te zien, niet begrenzen.
Is dat wat Scully doet?
Het onvatbare vatten?
Bij benadering althans.
Een tussengebied, een tussenpositie.
Iets tussen lijn en vlak?
Of meer nog iets tussen beneden en boven?
Of nog iets meer iets tussen vast en niet-vast?
Dat dus, of toch niet.
10.07.18
DANCING #3 and Willem de Kooning
Dick
Berckenkamp,
Dancing #3
Een van de Dancings. Een serie collage-tekeningen die ontstaan als ik aan het werk ben aan mijn Spacings in het atelier.De tekeningen zijn autonome werken. Ze maken slechts tijdelijk deel uit van een Spacing. Dansers die hun choreografie uitvoeren.En daarna weer het toneel verlaten. Reizigers, passanten, onderweg.
Dan vind ik op het net deze tekening.
Dan vind ik op het net deze tekening.
Willem
de Kooning,
Woman, 1958
Een prachtige tekening. De Kooning heeft de tekening samengesteld uit twee delen. Kon hij niet kiezen? Was het ene deel beter dan het andere? Of was dit gewoon wat zijn tekenende oog zag? Toen, op dat moment en later weer? Een tekening als een Dancing. De danser die danst in de tijd. Ongrijpbaar in de tijd. Frame voor frame gevangen in het moment.
04.07.18
omdat, omdat
omdat de stem in de ruimte
omdat het lied een vogel
een vlucht draaikolk stadzwaluwen
boven het avondrood
omdat de boer kijkt in het water
morgen regen over water
wind over land
omdat de stem klaagzingt
en zaniktbagger kleigraaft bronsgegoten
omdat de ene handreiking
omdat de beweging beweging
omdat, omdat
Dick Berckenkamp,
Spacing #19
Spacing #19
BERND KOBERLIN AT KEWENIG GALERIE BERLIN
24.06.18
MEMORIES
EEN ZICH HERINNEREN
kan water een zich herinneren
kan een steen in het water zich
kan het water zich een steen
rakelings
scheerlings
kan een spiegel zich een watereen water kan het de wolkenkan de regen zich de neerslaghet ochtenduur het blauwde zwalkende nacht
spoorslags
als een geheugen van weten
de afketsende
de rakende, het nakende
het onafwendbare vergeten
27.05.18
Stagioni, inferno, epilogo
inferno: epilogo
het alsmaar aarzelende
het alsmaar weerzinwekkende
de afgrond
limonadethee
wie vraagt Proust nog
om een koekje?
Madeleine? Marlène?
Mayke?
o, nee
einde, inferno
terugspiegeling
roerloos ondergedompeld
aangestreken
trilling, trilling, Herz
totdat de berg valt
en Dante neerwaarts kijkt
voetstaps
armgebaar
bruggelings
13.05.18
MYTHOS #14
het huis opent zich de dagen
de dekens liggen samen-
gevouwen
totdat de wind het grijs
openslaat en de stugge vezels
schuren
een gesprek wordt begonnen
zonder meer of min
oude moeders dode vaders
een kind met een speeltuig
water dat weglekt over een kei
het vlees aangesneden
het vet aan het heft
de krant van de dag
is niet te koop
de slagregens van data
tik tik tik, tik tik tik,
tak-tak, rabammm
MYTHOS #14
MYTHOS #14
het huis opent zich de dagen
de dekens liggen samen-
gevouwen
totdat de wind het grijs
openslaat en de stugge vezels
schuren
een gesprek wordt begonnen
zonder meer of min
oude moeders dode vaders
een kind met een speeltuig
water dat weglekt over een kei
het vlees aangesneden
het vet aan het heft
de krant van de dag
is niet te koop
de slagregens van data
tik tik tik, tik tik tik,
tak-tak, rabammm
03.05.18
MYTHOS #13
De onwaarschijnlijke plaats
- we slaan onze tent
- we maken ons kamp
- dit is ons homeland.
We gooien een mes in het zand
kerven terrein
hier schiet worteltak
de doorn de bes.
Waterplaats
drogreden schijnvertoning.
De kunstenaar FB
smijt verf tegen het doek
illusie
zijn oog tast af
zijn vingers maken een lijn
de demiurg.
De onwaarschijnlijke plaats
- we trekken voorbij, openen de koffer, was het een doos?,
was het een kruik?, was het een vaas?
- ’s middags rapen we de brokstukken, de scherven jaren, eeuwen later
tellen we de fragmenten.
We gooien fotootjes in zee, selfies, flesberichten.
De kunstenaar JS smijt een in verf
gedrenkte lap tegen het canvas.
Onder de sterren
in de regens van herfst.
We gaan aan land
water om onze voeten.
MYTHOS #13
MYTHOS #13
De onwaarschijnlijke plaats
- we slaan onze tent
- we maken ons kamp
- dit is ons homeland.
We gooien een mes in het zand
kerven terrein
hier schiet worteltak
de doorn de bes.
Waterplaats
drogreden schijnvertoning.
De kunstenaar FB
smijt verf tegen het doek
illusie
zijn oog tast af
zijn vingers maken een lijn
de demiurg.
De onwaarschijnlijke plaats
- we trekken voorbij, openen de koffer, was het een doos?,
was het een kruik?, was het een vaas?
- ’s middags rapen we de brokstukken, de scherven jaren, eeuwen later
tellen we de fragmenten.
We gooien fotootjes in zee, selfies, flesberichten.
De kunstenaar JS smijt een in verf
gedrenkte lap tegen het canvas.
Onder de sterren
in de regens van herfst.
We gaan aan land
water om onze voeten.
image?
30.04.18
MYTHOS #10
MYTHOS #10
Steen vergeet zich
stap voor stap.
Het hoogteprofiel stijgt en daalt
kou eet aan de randen
in het dorp beneden
wacht warmte en welkom.
Achterlaten
thuiskomen
een scheur in het wegdek.
Spieren aanspannen
een waterfles leeggieten
het brood fijn-
kauwend.
Gedachteloos
zonder denken maar toch
vergetelheid vergeten
Mnemosyne letter
voor letter
bedacht ze
woord voor woord
tot betekenis aaneengeregen.
Kralenketting
steen voor steen.
Voetstaps.
INSTALLATION VIEW SPACING #11
27.04.18
Mythos #9
Mythos #9
Je reist waarom. Waartoe. Overal
getallen breuken procenten
delers noemers
Uitgevouwen kaarten. Niet dichtgevouwen
kaarten. Vergeten kaarten.
Ondersteboven routemaps
Licht van sterren Gaia 3D verziend
wat weet je niet de aftrap geven
tegen het licht gasontploffing
De goden verstoord uit hun hum
maar Zuid-Korea en Noord-Korea
sluiten vrede vandaag
Een Chinees schiet 14 kinderen dood
het liedje Ohio op de Böse
Bernsteinfeest I Love to be in America
image?
11.04.18
SPACING #9
In vogelvlucht
over land over rotsvast water
van het begin afaan
Een donkerzwart bewegen
Om ergens vaste voet
maar hoe dan en hoe
En hoe verder
achterlaten
Maar voor wat
THE ART OF LOOKING BALLET, SPACING #9
SPACING #9
In vogelvlucht
over land over rotsvast water
van het begin afaan
Een donkerzwart bewegen
Om ergens vaste voet
maar hoe dan en hoe
En hoe verder
achterlaten
Maar voor wat
image?
09.04.18
SPACING #8
De krant is ouder dan vandaag
Het nieuws is al geschreven
in vroeger eeuwen
The tempest replica noemde
de maker het
Kijk er de videobeelden
maar op na
Nu ligt de digitale krant
met de huilende voorpagina
naast de tekening in het atelier
Persbureau AP staat in voor
de authenticiteit van de foto
staat er bij
Het toneelstuk, de choreografie, de werkelijkheid
THE ART OF LOOKING BALLET, SPACING #8
SPACING #8
De krant is ouder dan vandaag
Het nieuws is al geschreven
in vroeger eeuwen
The tempest replica noemde
de maker het
Kijk er de videobeelden
maar op na
Nu ligt de digitale krant
met de huilende voorpagina
naast de tekening in het atelier
Persbureau AP staat in voor
de authenticiteit van de foto
staat er bij
Het toneelstuk, de choreografie, de werkelijkheid
SPACING #8 WORK IN PROGRESS INSPIRED BY CRYSTAL PITE'S THE TEMPEST REPLICA
06.04.18
SPACING, #6
De schok van het meisje.
Ze loopt weg met een stapel kleden.
Nee, ze loopt weg
Met een stapel jassen.
Het gewicht doet haar enkels zwikken.
Ze zakt bijna ineen.
Maar er zijn helpende handen.
Verdwijnt uit het zicht.
Is dit wat het is?
THE ART OF LOOKING BALLET, SPACING #6
SPACING, #6
De schok van het meisje.
Ze loopt weg met een stapel kleden.
Nee, ze loopt weg
Met een stapel jassen.
Het gewicht doet haar enkels zwikken.
Ze zakt bijna ineen.
Maar er zijn helpende handen.
Verdwijnt uit het zicht.
Is dit wat het is?
SPACING #6 INSPIRED BY CRYSTAL PITE'S FLIGHT PATTERN